ماه

مه لاف زد پس از تو با کهکشانیان 

تنها منم شبیه به عباس پهلوان 

تا که مرا قیاس به جمالش نموده اند 

طاووس وش میخرامم در دشت آسمان 

شبنم که بامداد بنشیند به برگ گل  

دانی ز چیست ؟ قطره ای از اشک آن جوان  

هاله به دور ماه از آن آمده پدید  

آتش گرفته از عطش و آه تشنگان 

مه گاه زیر ابر نهان میشود از آنک 

خواهد نبیند کسی اشکش شده روان 

افلاکیان وفای تو را یاد می کنند 

مشک تو آویخته هر شب ز کهکشان ... 

ح.د