افسرده

ابر سایه گسترده

نور آسمان برده

در زمین ظلمت سا

مردمان افسرده

فصل سه ز سال درد

واین جماعت نامرد

اعتماد و دلسوزی

وه چه بر سرم آورد

سگ بسی شرف دارد

به آن کسی که آزارد

روح خسته ام ، میل

با تو یک شدن دارد

آخرین نفس می باش

با تو عاقبت ایکاش

بر لبان خشکیده ام

آخرین هوس می باش

نرگس دو چشمانش

قطره های بارانش

زندگی ببخشد بر

کافر و مسلمانش

هق هق سحرگاهان

بوی آسمان دارد

ای خدا تو میدانی

باغ دل خزان دارد.

حسین دشتی