درخت افتاده

بر دلم داغ تو مانده تا ابد

بر لبم شعر نخوانده تا ابد

یاور بشکسته بال سرخ پر

دشمن از بامم پرانده تا ابد

*

شعرها چون بغض مانده در گلو

در کجا یابم تو را ? با من بگو

عمر من در خوش خیالیها گذشت

در پی تو تا ابد در جستجو

*

وصل تو ممکن نگردد هیچ گاه

چون پلنگی که جهد بر روی ماه

رسم این دنیا بنا شد بر فراق

بیژن و یوسف نگون در قعر چاه

*

آه از مکر و فریب روزگار

بدگمانی در نهان و آشکار

سایه ها هر روز بیش و بیشتر

سالهای گنگ و پوچ و پر غبار

*

میکده خالی ز خوبان این زمان

پیر ما رفته است سوی آسمان

جام می افتاده از دستان من

آسمان خالی شداز رنگین کمان

*

یک زمانی یار مه رو داشتم

بر زبانم ذکر یاهو داشتم

بر دلم صد گلشن از رزهای سرخ

دیدگان بر چشم آهو داشتم

*

ابر سر بر شانه ی کوه چون گذاشت

غیر صخره ، مونس و یاری نداشت

حس او را سنگ چون احساس کرد

از درون خویش چون آهن گداخت

*

من چو ، نی نالان اگر گشتم چه باک

در فراقش سینه ی من چاک چاک

قسمت ما از ازل دانی چه بود ?

آن درختی که فتاده روی خاک .

*

حسین دشتی

جمهوری عشق

سرد است هوا ، کمی بغل میخواهم !

از خرمگسان دهر ، عسل می خواهم !

یاران به برم چو ابر سرگردانند

رفتند ولی به یاد من میمانند

دریا دریا ، دلم هوایت کرده است

هجران تو ،وه! چه بر سرم آورده است

جمهوری عشق را بنا خواهم کرد

وآن وعده که داده ام ، وفا خواهم کرد

امنیت ما به بوسه ای در خطر است

در گوشه ی روح من غمت مستتر است

سرو قد تو نشان آزادگی است

پاییز شد و موسم دلدادگی است

میخانه دوباره پر ز می خواهد شد

در گوش زمانه ، چنگ و نی خواهد شد

قربان وفای ساقی مه رویم

تا شام ابد ز وصف او می گویم

افسانه شویم و پر کشیم از این خاک

در سایه سرو و لب جو ی و خم تاک

تا زمزمه های قدسیان گوش کنیم

وآن غصه صد ساله فراموش کنیم

لب چون بنهیم بر لب جام شراب

آزاد ز آشوب و غم دیر خراب

شرحی نتوان گفت به آن حسرت و درد

تبعید شدیم و با من ابلیس چه کرد

وقتی که یکی دانه گندم خوردیم

ای وای چراحضرت هو آزردیم?

هجران رخ دوست ، پر از دردم کرد

واین عالم دیوانه مرا آدم کرد

راه من و عشق تا ابد یکسان شد

چون خلوت دوست ، قسمت انسان شد

برخیز و بگو :هو ، که هم او منتظر است

چون مادر مهربان که چشمش به در است

همسایه آسمان شدن ، آسان است

چون بار امانت به دل انسان است

جایی که مرا به گریه ، می وادارند

سرسبز نهال خنده می آزارند

تبریک !!! تمام گشت چون قصه ی عمر

دیگر نخوریم حسرت و غصه ی عمر

حسین دشتی

معبد تاک

مزن بیش از این بر دل من شرر

زمهر و محبت  ، نیابی ضرر

جهان را اهورا ، چو آغاز کرد

هم او عشق را با خرد ساز کرد

یگانه است مزدا ، یگانه است هو

ز پندار و کردار و گفت نکو

بیا درد ما را به می ، چاره کن

به دنیا غم و غصه بیچاره کن

عدالت نباشد در این دار غم

به گردون نیابی به غیر ستم

مرارت چو همزاد آدم بشد

همه لحظه ها ، پوچ و ماتم بشد

رها کاش  زاین محبس خوفناک

سفر کاش تا معبد پاک تاک

کمالی ? چو فواره سرنگون !!!

به دنیا ، محبت شدستی زبون

سلامم به پژمرده گلهاست ، چون

به مردن کنندم همی رهنمون

کسی در جهان نیست خوشحال و شاد

ز نقصان و کمی و بیش و زیاد

شدی چونکه خسته ، ز محنت سرا

بگویی چرا ? ای خدایا ، چرا ???

اسیران  زندانی سرنوشت

چنانند گویا   میان بهشت

سراسر سراب است ، دنیا سراب

همه نقشها گشته ، نقش بر آب

تمدن در آن خاک آمد پدید

که آنجا کسی جز صداقت ندید.

حسین دشتی