دوش وقت سحر.../حافظ

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند 

و ندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند 

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند 

باده از جام تجلی صفاتم دادند 

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی 

آن شب قدر که این تازه براتم دادند 

چون من از عشق رخش بیخود و حیران گشتم 

خبر از واقعه لات و مناتم دادند 

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب 

مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند 

بعد ار این روی من و آیینه حسن نگار 

که در آنجا خبر از جلوه ذاتم دادند 

این همه شهد و شکر کز نی کلکم ریزد 

اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند 

هاتف آنروز بمن مژده این دولت داد 

که بر آن جور و جفا صبر و ثباتم دادند 

کیمیایی است عجب بندگی پیر مغان 

خاک او گشتم و چندین درجاتم دادند 

بحیات ابد آنروز رسانید مرا 

خط آزادگی از حسن مماتم دادند 

عاشق آندم که بدام سر زلف تو فتاد 

گفت کز بند غم و غصه نجاتم دادند 

همت پیر مغان و نفس رندان بود 

که زبند غم ایام نجاتم دادند 

شکر شکر ، بشکرانه بیفشان حافظ 

که نگار خوش شیرین حرکاتم دادند 

خواجه حافظ