ذبح عظیم / شهریار

شیعیان ! دیگر هوای نینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبهء جدش به اشکی شست چشم

مروه پشت سر نهاد ، اما صفا دارد حسین

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم

پیش از اینها ، حرمت کوی منا دارد حسین

بس که محملها رود منزل به منزل با شتاب

کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت دیباج حرم چون گل به تاراجش برند

تا به جایی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سر غیب

ورنه این بی حرمتیها کی روا دارد حسین

سروران ، پروانگان شمع رخسارش ، ولی

چون سحر ، روشن ، که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق

می نماید خود ، که عهدی با خدا دارد حسین

او ، وفای عهد را با سر کند سودا ، ولی

خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا

با کدامین سر کند ؟ مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست

هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت

داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان ، زخمه ای

گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد ، دیدم هنوز

با دم خنجر ، نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید : گوش کردم تا چه خواهد از خدای

جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار

کاندر این گوشه ، عزایی بی ریا دارد حسین

محمد حسین شهریار