آدم پخته تر

باز به سرمه تاب ده ، چشم کرشمه زای را

ذوق جنون دو چند کن ، شوق غزلسرای را

نقش دگر طراز ده ، آدم پخته تر بیار

لعبت خاک ساختن ، می نسزد خدای را

قصه دل نگفتنی است ، درد جگر نهفتنی است

خلوتیان ! کجا برم لذت های های را

آه درونه تاب کو ، اشک جگر گداز کو

شیشه به سنگ میزنم ، عقل گره گشای را

صبح دمید و کاروان کرد نماز و رخت بست

تو نشنیده ای مگر زمزمه درای را

ناز شهان نمی کشم ، زخم کرم نمی خورم

در نگر ای هوس فریب ، همت این گدای را

اقبال لاهوری