سکوت شب

عاریت گرفه اند روح خسته ی مرا
تازیانه می زنند این اسیر بسته را
با من از چه رو چنین ، با تو از چه رو چنان
سنگ می زنند عجب ، مرغ پر شکسته را
درد هدیه می دهند در دیار خستگان
سایه ای ز دود غم این همه نشسته را
ای عجب چو خواستم بشکنم سکوت شب
بانگ هیس اشاره کرد این صدای خسته را
لب اگر چه بسته اید بال ما شکسته اید
منتظر نشسته اید قامت شکسته را
شمع جان ما خموش گر شود چه غصه ای
چون صبا بیاورد روز نو خجسته را ....
ح.د