فصل پنجم

فصل پنجم گذشت و ما مُردیم

صد سبد حسرت از جهان بردیم

راهی برزخ و دریغ که می

کم بخوردیم و غصه بس خوردیم

شاهدان را ز خود چو رنجاندیم

گوشه ی غم گرفته افسردیم

تیشه بر ریشه هر نفس که برفت

عاقبت زین هراس جان بردیم

هرگز از دوست نگسلم پیوند

رو به سویش امید آوردیم .

ح.د