حادثه

مپسند ز عشق تو ای یار پریشان گردم

از جفای تو و از حادثه ویران گردم

نوش دارویی و من سخت به تو محتاجم

همچو سهراب یل از لشکر توران گردم

تا بیایی برود فصل زمستان یکسر

با تو ای خوب ترین سبز و بهاران گردم

صبر گفتند که نیکو بود اما چه عجب

ترسم آنست اسیر غم و خسران گردم

راز عشق تو شکایت به خدا خواهم برد

بغض رخصت بدهد دیده ی باران گردم

شمع عمرم همه بگذشت به ناکامی ها

در ره عشق تو ایکاش که قربان گردم

ره به کوی تو نبرده است بجز باد صبا

مدد از میکده و جانب پیران گردم

فاش اگر قصه رسوایی ما باکی نیست

خواستم خاک ره خسرو خوبان گردم

یاد تو خواب ربوده است ز چشمم هر شب

گر زیادم ببری نقطه ی پایان گردم .

ح.د