معلم

معلم ، مهربانی همچو مادر

کلام تو همه قند است و شکر

به لوح دل نوشتم نامت ای جان

به یاقوت و به الماس و به گوهر

به راه مدرسه رفته است با عشق

اگر چه ز آسمان باریده خنجر

نثار مقدمت از جان و از دل

بریزم من همه گلهای قمصر

به من آموختی علم و ادب را

بود شغل تو مانند پیمبر

بفرموده است : من علمنی حرف

و قد صیرنی عبدا" ، حیدر

دلم تاریک بوداز جهل و ظلمت

شرر زد بر دلم چون نور و اخگر

به من آموخت راه زندگانی

به جهد او بشد این ره میسر

به گلشن باغبان آموزگار است

به باغ مدرسه ، سرو و صنوبر

چو اسماعیل جان بر کف نهاده

به دلسوزی چونان بانوی هاجر

چو خاری دید در پای محصل

دو چشم او بشد دریای احمر

به پاکی و قداست همچو احمد

به علم و زهد چون زهرای اطهر

ملایک در ازل خاکش سرشتند

خدا گفتا به او ، الله اکبر

چو سر زد مهر علم او به دنیا

جهان از نور او روشن سراسر

سپاه علم دنیا را گرفته

چو ذوالقرنین و جمشید و سکندر

سلامت باشی ای آموزگارم

خدایا بر دلش رنجی نیاور

خداوندا نیار آن روز را که

شود قلبش ز دست من مکدر

الهی آن چنان یاری رسانم

که با فرمان او سازیم کشور .

حسین دشتی