سخن

سخن بسیار در دل دارم ای دوست

چو گویم با تو راز دل ، چه نیکوست

یقینا" در دلم مهر تو دارم

شده است اکنون عشقت ، کسب و کارم

دمی که در ازل ما را سرشتند

مرا از جمله عشاقت نوشتند

همه هستی من از بودن توست

همه فکر و خیال آسودن توست

سحرگه چون صبا بوی تو آرد

ز هجرت دیده ام باران ببارد

ادب در محضرت جانا چو بنشست

ز شرم و از خجل در خویش بشکست

رود دل گوشه ای تنها نشیند

که شاید مهری از دلبر ببیند

اگر با ما سر یاری نداری

چرا در خواب ما ، پا می گذاری ؟

سکوتم پر زشعر و از ترانه است

اگر لب وا کنم ، بس عاشقانه است

انارستان دل از غصه سرشار

خدایا تا ابد یارم نگهدار

دلا تا کی چنین نالان و زاری

بپرس از یار ؟ شاید گفت آری

امیدت را مده از دست ای دل

مشو از رحمت   الله غافل

تو که در سینه عشق یار داری

چرا بر بخت خود پا می گذاری

خبر از جانب یار آخر آید

به سویت با کرشمه دلبر آید

اسد الله غالب ، شیر یزدان

نخواهد که شوی ای دل پریشان

دگر ، افلاک و انجم انتظارند

که دستش را به دست تو گذارند

مخور غصه دل از چشم انتظاری

بیاید یار چون صبح بهاری

جهان روشن ز نور یار خواهم

درخت وصل را پر بار خواهم

هر آنجا یار باشد جنت است آن

تفاوت کی کند گبر و مسلمان

قسم بر چه خورم ای نازنینم ؟

که با یاد تو دایم همنشینم

یگانه تر ز تو ، یاری نباشد

مرا جز تو کس و کاری نباشد .

حسین دشتی